โดย...เจิด จินตนา
36...
“เปล่านะครับ คุณอย่าเพิ่งเข้าใจผมผิดๆ ผมไม่ใช่ผู้ชายประเภทนั้น”
ชายหนุ่มรีบปฏิเสธเป็นพัลวัน
“แหม…อย่าซีเรียสนักซีคะ อรแค่พูดล้อเล่นเท่านั้นเองแหละค่ะ” อรอนงค์เปลี่ยนท่าทีในทันทีทันใด
เพราะเห็นสีหน้าของเขาแสดงความไม่พอใจออกมา
“ทำไมอรจะไม่รู้ดี…คุณต้นน่ะเรียบร้อยน่ารักออกจะตายไป”
“เป็นคำชม หรือตั้งใจว่ากระทบกันแน่ครับ?”
“แน๊ ชมซีคะ…ไม่เอาน่า อย่าทำหน้าแบบนั้นซี
อรมีข่าวดีจะมาบอกคุณต้นนะ ยิ้มหน่อยซีคะ คนดี๊…คนดี”
“ข่าวดีอะไรหรือครับ คุณอร?”
“อรตกลงใจแล้ว
ที่จะพาคุณต้นไปเซ็นสัญญาประกันกับเสี่ยกำชัยน่ะค่ะ ดีมั้ยล่ะคะ?”
“วิเศษไปเลยครับคุณอร
ขอบคุณมากครับ…ขอบคุณจริงๆ!” ต้นอุทานอย่างลิงโลดใจ
“ยังมีอีกอย่างหนึ่ง….นี่เป็นครั้งสุดท้ายที่อรจะไปหาเสี่ย หลังจากนี้อรตัดสินใจแล้วว่า จะเลิกติดต่อกับเสี่ยกำชัยอีกต่อไป”
“เป็นความคิดที่ถูกต้องแล้วล่ะครับคุณอร
จะได้ไม่ต้องคอยหวาดระแวงว่า มีใครมาจ้องคุกคามคุณหรือไม่อีกต่อไป…ขอแสดงความยินดีด้วยนะครับ”
“อรทำทุกอย่างตามที่คุณต้นแนะนำแล้ว ทีนี้อรก็อยากจะขอสัญญาอะไรจากคุณต้นสักอย่าง
จะได้ไหมคะ?”
“อ๋อ…ได้เลยครับคุณอร”
“ดีแล้วคะ…เมื่ออรเลิกยุ่งเกี่ยวกับเสี่ยกำชัยแล้วอรจะมาอยู่กับคุณต้น คุณต้นต้องให้สัญญาว่า
จะรักแต่อรคนเดียวตลอดไปนะคะ”
เหมือนถูกฮุบด้วยกำปั้น
ต้นยืนตะลึงงันนิ่งอึ้งไปทันที ไม่นึกว่าหญิงสาวจะขอเช่นนี้ อยากจะตบปากตัวเองสักฉากนัก ที่พูดออกไปพล่อยๆโดยไม่ทันได้ยั้งคิด
“รับปากซีคะ…หรือว่าคุณต้นรังเกียจอร?”
“โอ๊ะ
เปล่า…ไม่ใช่อย่างงั้นหรอกครับ แต่ว่า…”
“แต่ว่าอะไรคะ…อรน่ะปิ๊งคุณต้นตั้งแต่วันแรกที่เจอกันแล้วล่ะ
พอเห็นปุ๊บก็เกิดชอบปั๊บเลย คุณต้นน่ะเท่ห์ถูกสเป็คของอรจริงๆนะคะ” หล่อนสารภาพออกมาตรงๆ อย่างไม่นึกอายเพราะมีความมั่นใจอย่างเต็มเปี่ยมอยู่แล้วว่า
ต้นคงไม่ปฏิเสธความรักที่หล่อนหยิบยื่นให้แน่
ผู้ชายส่วนมากที่หล่อนรู้จัก
ล้วนอยากได้เป็นเจ้าของเรือนร่าง
อวบพราวด้วยเสน่ห์เย้ายวนนี้ด้วยกันทั้งนั้น ไม่ว่าจะเป็นหนุ่มหรือแก่ แค่ได้เห็นหล่อนก็น้ำลายสอ
ยอมทุ่มเททุกอย่าง เพื่อแลกกับการได้เชยชมตัวหล่อนมามากต่อมากแล้ว
ยังไม่เคยมีผู้ชายคนไหน
กล้าปฏิเสธหล่อนเลยแม้แต่สักรายเดียว
“ผมเองก็ชอบคุณเหมือนกัน คุณอรเป็นคนใจกว้างน่ารัก
แต่ผมคงไม่เหมาะสำหรับคุณอร ที่จะมาฝากอนาคตทั้งชีวิตไว้หรอกนะครับ”
“ทำไมล่ะ...เพราะอะไรหรือคะ?”
ต้นจะบอกความจริงกับหล่อนได้อย่างไร
ว่าเขามีคนรักอยู่แล้ว แต่คนรักเขาเป็นนางไม้ไม่ใช่มนุษย์ อรอนงค์ต้องไม่ยอมเชื่อแน่
ดีไม่ดีอาจผิดใจกัน เพราะคิดว่าเขาแกล้งกุเรื่องขึ้นมาเพื่อปฏิเสธหล่อน
นั่นหมายถึง
สัญญาประกันจากเสียกำชัย ซึ่งกำลังใกล้จะประสบความสำเร็จ ด้วยความช่วยเหลือของอรอนงค์
ต้องพลอยล้มเหลวลงไปด้วย
สมมุติว่า
ถ้าเขาจะแกล้งเออออห่อหมก เอาใจหล่อนไว้ก่อนเพื่องานก็ย่อมทำได้ แค่รับปากไปส่งเดชรอให้ได้สัญญาเรียบร้อยแล้วเมื่อไหร่
ค่อยมาว่ากันอีกทีเท่านั้นเอง
แต่นั่นไม่ใช่วิสัยของลูกผู้ชายเช่นเขาพึงกระทำ
มันเป็นเรื่องที่น่าอับอายขายหน้ามาก
หากต้องใช้วิธีการเช่นนี้ เพื่อให้ได้มาซึ่งสิ่งที่เขาต้องการ นับว่าเป็นช่วงเวลาที่ต้นรู้สึกอึดอัดใจมาก
จะรับหรือปฏิเสธก็ไม่ได้ทั้งนั้น
“เอ้อ…คือว่า ผม…ผม…”
“พี่ต้น”
เสียงทักดังขัดจังหวะขึ้น
ก่อนที่ชายหนุ่มจะพูดอะไรอีกต่อไป เหลียวไปมองเห็นแตนกำลังก้าวออกมาจากลิฟท์ ใจหายวูบแทบหล่นตุ๊บลงไปอยู่ที่ตาตุ่ม
เหมือนโดยผีซ้ำด้ามพลอย รถไฟชนกันแหลกวินาศสันตะโรแน่คราวนี้
“นึกว่าจะไม่เจอพี่ต้นเสียแล้วซี
รีบบึ่งรถมาแทบตาย กะจะชวนไปทานข้าวด้วยกัน”
หญิงสาวเดินเข้ามาหาอย่างดีอกดีใจ จับมือถือแขนชายหนุ่มด้ายท่าทางสนิทสนม โดยไม่ได้สนใจอรอนงค์เลย
“ใครหรอคะคุณต้น?”
อรอนงค์ถามเสียงฉุน แสดงความไม่พอใจออกมานอกหน้า
“นี่คุณแตน เพื่อนของผมเองน่ะครับ” ต้นรีบแนะนำทันที “แล้วนี่คุณอรอนงค์ เป็นลูกค้ามาติดต่อเรื่องประกันภัย”
“ยินดีได้รู้จักค่ะ”
รู้สึกหญิงสาวคนนี้มีท่าแปลกๆ แต่แตนก็ยังฝืนยิ้มทักทายด้วยดีเอาไว้ก่อน
“เพื่อนหรอกเหรอ?” อรอนงค์ไม่ค่อยยอมเชื่อหล่อนองแตนตั้งแต่หัวจรดเท้า
“ดีแล้วล่ะจะได้บอกให้รู้เอาไว้เสียเลย ฉันกับคุณต้นกำลังจะแต่งงานกันเร็วๆ นี้
ยังไงก็ขอเชิญไว้ล่วงหน้าด้วยนะคะ”
“ว่าอะไรนะ??”
แตนหูผึ่ง หันควับจ้องหน้าต้นตาลุกวาว
“เป็นความจริงหรือพี่ต้น?”
“เอ้อ…ปะ ปะ เปล่า เป็นเรื่องเข้าใจผิดกันน่ะครับ”
“ไม่ผิดหรอกค่ะ
คุณต้นสัญญากับอรเอาไว้แล้วอย่าลืมซีคะ” อรอนงค์รวบรัดเอาดื้อๆ
“อ้อ…ถึงกับสัญญาเอาไว้เลยเชียวหรือ?” ลมเพ็ชหึงวูบขึ้นหน้า
คิดว่ามีแต่ผีสางนางไม้เท่านั้น ที่จะมาแย่งคนรักของหล่อน กลับกลายเป็นว่ามีผู้หญิงคนนี้เพิ่มขึ้นมาด้วยอีกคน แบบนี้แตนยอมไม่ได้แน่
“บอกมาเดี๋ยวนี้นะพี่ต้น…พี่ต้นไปให้สัญญากับอีนังนี่ไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่?”
“เอ้อ…พี่…”
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับคุณด้วยล่ะ?”
อรอนงค์ชิงทะลุกลางปล้องขึ้นมา ชักรู้สึกไม่พอใจเหมือนกันที่ถูกจิกหัวเรียกขึ้นไอ้ขึ้นอี
“ทำไมจะไม่เกี่ยว รู้เอาไว้เสียด้วยนะ ฉันนี่แหละเป็นแฟนของพี่ต้น”
แตนประกาศเสียงดังฟังชัด
เป็นไปตามที่อรนงค์คาดคิดไว้ไม่มีผิด
ผู้หญิงคนนี้ไมใช่แค่เพื่อนธรรมดาของต้นจริงๆเสียด้วย
“ต๊าย…ไม่บอกไม่ยักรู้นะเนี่ย แต่เสียใจด้วยนะคะคุณน่ะมันเป็นอดีตไปเสียแล้ว
ฉันนี่แหละแฟนคนใหม่ของคุณต้น” อรอนงค์จีบปากจีบคอบอก
ลอยหน้าลอยตาเหมือนจะเย้ยหยัน
เพี๊ยะ!
โดยไม่พูดพล่ามทำเพลง
แตนสะบัดฝ่ามือตบเปรี้ยงลงบนในหน้าอรอนงค์อย่างจังด้วยความรู้สึกที่หมั่นไส้เสียเต็มประดา
“จำเอาไว้นะ…นี่คือผลของการที่คิดจะแย่งแฟนกู อีหน้าด้าน”
แก้มนวลของอรอนงค์เป็นรอยห้านิ้วเห็นชัดหน้าชาวูบขึ้นมาทันที
เจ็บตัวยังไม่ค่อยเท่าไหร่ แต่เจ็บใจที่โดนด่าอย่างหยาบๆ คายๆ นี่สิ
“ซ่าส์นักหรือเรา ก็ได้…”
เพี๊ยะ!
ใครจะยอมให้ทำข้างเดียว
หล่อนสะบัดมือตบหน้าแตนเข้าให้บ้าง
“แกเป็นคนลงมือก่อนนะ…ช่วยไม่ได้!”
เห็นชัดว่าเป็นการท้าทาย เวลานี้เลือดขึ้นหน้าแตนเสียแล้ว หล่อนเงื้อมือโถมเข้าหาฝ่ายตรงข้ามอย่างรวดเร็ว
“อย่าครับคุณแตน!”
เรื่องมันชักจะไปกันใหญ่
ต้นรีบปราดเข้าขวางไว้ก่อนที่เหตุการณ์จะลุกลามมาไปกว่านี้
“อย่าห้ามพี่ต้น…วันนี้แตนต้องขอตบหน้าสั่งสอนอีนังคนนี้ให้หายแค้น!”
“เอาซี่….แกมีมือมีตีนคนเดียวเสียเมื่อไหร่ล่ะ”
อรอนงค์ไม่ยอมลดราวาศอก ตั้งท่าเตรียมรับมืออย่างเต็มที่
สายตาทุกคู่ในที่ทำงาน
ต่างจับจ้องมองมากันเป็นจุดเดียว ชายหนุ่มรู้สึกอับอายขายหน้าพวกเพื่อนๆ อย่างบอกไม่ถูก
ที่ต้องมามีเหตุการณ์เช่นนี้เกิดขึ้น
“อย่ามีเรื่องมีราวกันเลยนะครับ ผมขอร้องล่ะ”
“พี่ต้นไม่เห็นเหรอ อีนังนี่มันหน้าด้านหน้าทนขนาดไหน คงไม่มีปัญญาหาผัวแล้วซี่ ถึงต้องคอยมาแย่งแฟนคนอื่นเขา”
“คนอย่างกูน่ะเหรอ อย่าว่าแต่หาผัวคนเดียวเลย จะเอาเป็นร้อยกูก็หาได้ไม่ยากหรอกโว้ยจะบอกให้”
“มึงจะดอกทองยังไงก็เรื่องของมึง แต่อย่ามายุ่งกับพี่ต้นของกูเด็ดขาด
กูไม่มีวันยอมมึงแน่”
“อ้าว…ก็ใครใช้ให้อยากไม่เอาป้ายแขวนคอไว้ล่ะยะ คนเขาจะรู้ได้ว่ามีเจ้าของแล้ว…ฮี่โด่เอ๊ย”
ต่างฝ่ายต่างโต้คารมอย่างดุเด็ดเผ็ดร้อน
ไม่มีใครยอดลดราวาศอกให้แก่กัน สุดที่ชายหนุ่มจะทนยืนฟังอยู่อีกต่อไปได้
“พอกันที…นี่มันที่ทำงานนะครับไม่ใช่ตลาด!” เขาพูดโพล่งออกมาอย่างเหลืออด
ได้ผล ทั้งสองฝ่ายยุติการโต้เถียงกันลงไปในทันที
“ไปกันเถอะค่ะคุณต้น” อรอนงค์ปราดเข้ามาฉุดแขนชายหนุ่ม “อรไม่อยากต่อปากต่อคำ กับผู้หญิงปากจัดแบบนี้นักหรอกค่ะ”
“อย่านะพี่ต้น…ถ้าพี่ต้นไปกับมันมีเรื่องแน่”
คำขู่ของแตนศักดิ์สิทธิ์ไม่ใช่น้อย
ยังผลให้ต้นไม่กล้าที่จะไปกับอรอนงค์
ไม่ใช่เพราะกลัวแตนจะเอาเรื่องกับเขาหรอก
แต่กลัวว่ามันจะกระทบกระเทือนถึงมิตรภาพระหว่างแตนกับนางไม้สาว ซึ่งกำลังจะไปได้สวยนั่นต่างหาก
ในระหว่างนี้
เขาต้องคอยเอาอกเอาใจแตนไว้ก่อน จนกว่าจะสามารถเคลียร์ทุกสิ่งทุกอย่างให้เรียบร้อยลงได้
“กลับไปก่อนเถอะครับคุณอรอนงค์
แล้วผมจะอธิบายทุกอย่างให้ฟังทีหลัง”
“ก็ได้…อรจะให้เวลาคุณต้นคิดสามวัน ว่าจะเลือกผู้หญิงคนนี้หรืออร ถ้าครบกำหนดแล้วคุณต้นยังให้คำตอบกับอรไม่ได้
ทุกอย่างก็เป็นอันว่ายกเลิกหมด”
หญิงสาวยื่นคำขาด
ก่อนที่จะสะบัดหน้าจากไปอย่างไม่พอใจ
************
จากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทำให้ต้นโดนแตนคุมตัวแจ
ไม่สามารถกระดิกกระเดี้ยไปไหนได้ หล่อนคอยจับจาดูเขาทุกฝีก้าวไม่ว่าจะทำอะไร
แม้แต่โทรศัพท์ที่ติดต่อเข้ามา ยังถูกหล่อนเซ็นเซ่อร์ก่อนทุกครั้ง เพราะกลัวว่าจะเป็นอรอนงค์โทรมา
ผู้หญิงคนนี้มีอันตรายต่อหล่อนมาก แตนต้องคอยกีดกันทุกวิถีทาง ไม่ให้ต้นติดต่อกับอรอนงค์อีก ตลอดทั้งบ่ายหล่อนจึงนั่งเฝ้าเขาอยู่ที่โต๊ะทำงาน ไม่ยอมไปไหน
“ผู้หญิงที่นั่งอยู่กับนายต้นน่ะ เป็นใครหรือคุณนุช?”
มานพเรียกเวลาสาวเข้ามาถามเพราะความสงสัย
“อ๋อ, คุณแตน แฟนของพี่ต้นเค้าแน่ะค่ะผู้จัดการ”
“ อ้าว…แล้วทำไมต้องมานั่งคุมกันด้วยล่ะ นี่มันที่ทำงานนะ
ทำแบบนี้มันใช้ได้ที่ไหน”
“เอ้อ…คือว่า คุณแตนเธอหึงคุณอรอนงค์แน่ะค่ะ”
“อรอนงค์…อรอนงค์ไหน?”
“ก้อ…ผู้หญิงที่เป็นเมียน้อยของลูกค้ารายใหญ่ของเรา เสี่ยกำชัยยังไงล่ะคะ ผู้จัดการ”
“อ๋อ นึกออกแล้ว เรื่องมันเป็นยังไงกันล่ะ?” มานพชักสนใจ
“เมื่อตอนสาย คุณแตนเค้ามาเจอพี่ต้นกำลังจะไปธุระกับคุณอรอนงค์
เลยเกิดทะเลาะกันใหญ่ ไม่ยอมให้พี่ต้นไปท่าเดียวค่ะ”
“คุณอรอนงค์มาหานายต้นทำไมเหรอ?”
“เค้าเป็นตัวแทนของเสี่ยกำชัย มาเจรจาเรื่องประกันภัยโรงงานนะค่ะ”
“เอ...เป็นลูกค้ามาติดต่องาน ไม่เห็นจะน่าต้องหึงหวงอะไร
ทำแบบนี้ก็เสียหมดน่ะซี”
“นุชไม่ทราบเหมือนกัน แต่ดูเหมือนคุณอรอนงค์ก็มีท่าทางชอบพี่ต้นอยู่
ถึงได้มีเรื่องขึ้น”
มานพพยักหงึก
เรื่องมันเป็นแบบนี้นี่เอง แต่กลับเป็นผลดีสำหรับหนุ่มใหญ่จอมเจ้าเล่ห์ ที่ต้องการจะเขี่ยต้นออกไปให้พ้นทาง
ในเมื่ออรอนงค์เกิดผิดใจกับต้นขึ้นมา
ความหวังที่ต้นจะได้สัญญาประกันจากเสี่ยกำชัย
คงต้องล้มเหลวลง และเมื่อนั้น โอกาสที่เขาจะกำจัดเด็กหนุ่มที่ไม่ชอบขี้หน้าคนนี้ก็ง่ายขึ้น
ดูเหมือนโชคช่างอำนวยจริงๆ มานพยิ้มให้กับตัวเองอย่างพออกพอใจ
************
ในตอนเย็นวันนั้นเอง เรื่องราวของอรอนงค์ก็ถูกถ่ายทอดจากปากแตนสู่วนา
“คุณวนาลองคิดดูซิคะ พี่ต้นทำแบบนี้ได้ยังไง ปล่อยให้ผู้หญิงที่ไหนก็ไม่รู้ มาแสดงตัวเป็นแฟนอย่างหน้าด้านๆ ต่อหน้าต่อตาแตน”
หญิงสาวรายงานฉอดๆ
เมื่อขับรถพาต้นกลับมาส่งถึงห้องพักในอพาร์ตเม้นท์
“มันเรื่องอะไรกันเหรอคะ?”
นางไม้สาวรับฟังอย่างงุนงง
“เป็นเรื่องเข้าใจผิดกันน่ะครับคุณวนา”
ต้นบอก “คุณอรอนงค์เค้าเป็นลูกค้าที่มาติดต่อกับบริษัทเท่านั้นเอง ไม่ได้มีอะไรกับผมเลย”
“อย่าแก้ตัวดีกว่า ถ้าพี่ต้นไม่ได้มีอะไรกับมันจริงๆ
ทำไมอีนังนั่นถึงกล้าพูดออกมาล่ะ
ว่าพี่ต้นให้สัญญาจะแต่งงานกับมัน?”
“ผมไม่ได้ให้สัญญาแบบนั้น คุณอรอนงค์เธอไปทึกทักเอาเอง
บอกเท่าไหร่คุณแตนก็ไม่ยอมเชื่อแล้วจะให้ผมทำยังไงล่ะ?”
“แล้วมันน่าเชื่อนักนี่ ขนาดแตนประกาศออกโต้งๆ ว่าแตนเป็นแฟนของพี่ต้น
อีนังนั่นมันยังไม่ยี่หระ แสดงว่าพี่ต้นต้องมีอะไรกับมันแน่ๆ จริงมั้ยล่ะคะคุณวนา?”
แตนหันมาขอความเห็นจากนางไม้สาว
วนารู้ว่าต้นคงไม่กล้าทำอะไรอย่างนั้นแน่
เพราะวนาเองก็เคยแอบสะกดรอยตามคนทั้งสองไปดูและเห็นกับตามาแล้ว มีแต่อรอนงค์ฝ่ายเดียวเท่านั้น ที่คอยทอดสะพานให้ท่าชายหนุ่ม จึงไม่ปักใจเชื่อ
“เรื่องมันเป็นยังไงคะคุณต้น?”
“คุณอรอนงค์ไปหาผมที่ทำงาน บอกว่าจะพาไปทำสัญญประกันภัยกับเสี่ยกำชัย” ชายหนุ่มเล่าเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้นให้วนาฟัง
“ผมไม่น่าไปเผลอปากรับคำกับเค้าก่อน เพราะไม่คิดว่าเค้าจะขอคำสัญญาแบบนี้”
“แสดงว่า ที่คุณอรอนงค์ขานอาสาช่วยคุณต้นก็เพราะมีใจชอบคุณต้นอยู่แล้วนั่นเอง”
นางไม้สาวออกความเห็น
เมื่อฟังชายหนุ่มเล่าจบแล้ว
“แหง๋เลย…ผู้หญิงอะไรไม่รู้หน้าด้านจริงๆ ยกเรื่องสัญญาประกันมาเป็นข้ออ้างบังหน้า ที่แท้ก็ต้องการจะจับพี่ต้นน่ะเอง แตนยอมไม่ได้หรอก”
“เขาอาจจะมีเจตนา อยากช่วยผมจริงๆ ก็ได้นะครับคุณแตน
อย่าเพิ่งไปด่วนตีความแบบนั้นซิครับ” ต้นพูดแย้ง
“ยังจะมีหน้ามาพูดเข้าข้างมันอีกเหรอพี่ต้น”
เสียงแตนแว๊ดขึ้นมาทันที “อ้อหรือว่าพี่ต้นก็มีใจชอบอีนังนั่นอยู่ล่ะซี?”
“เปล่าน่า…คุณแตนอย่าเข้าใจผิด แค่รู้สึกเสียดายงานชิ้นนั้นนิดหน่อยเท่านั้นแหละ” “มันก็น่าเสียดายอยู่หรอกนะ เพราะว่าถ้าสำเร็จไม่ใช่จะได้แต่งานอย่างเดียวนี่”
นางไม้สาวพูดข้นมาลอยๆ แต่แทงใจดำของต้นเข้าอย่างจัง
“คุณวนายังไม่รู้อะไร” ต้นถอนหายใจเฮือกใหญ่ “ผลงานนี้มีความหมายต่อผมมาก เวลานี้ ผู้จัดการกำลังจ้องหาโอกาสที่จะเล่นงานผมอยู่ ถ้าหากว่าผมไม่ได้สัญญามา เขาจะต้องถือเป็นสาเหตุเอาผมออกจากงานแน่”
“ถึงกับไล่ออกเชียวหรือคะ?”
“ครับคุณวนา…เพราะผมมีข้อตกลงกับเขาไว้อยู่”
“โธ่เอ๊ย...เรื่องจิ๊บจ๊อยแค่นี้ ไม่เห็นจะต้องไปพึ่งพาอีนังนั่นมันเลย
คุณพ่อของแตนก็สามารถช่วยพี่ต้นได้อย่างสบาย แตนจะไปบอกคุณพ่อช่วยจัดการให้พี่ต้นเอง”
“ไม่ต้องหรอกครับคุณแตน ผมไม่อยากรบกวนท่าน ช่างมันเถอะ อะไรจะเกิดก็ให้มันเกิด ขออย่างเดียว คุณแตนกับคุณวนาอย่าได้เข้าใจผมผิดๆ เท่านั้นเอง”
ชายหนุ่มบอกอย่างคนที่ปลงตก
“แต่แตนยังไม่ค่อยไว้ใจ อีนังนั่นอาจจะพยายามหว่านล้อม ชักจูงใหพี่ต้นยอมเออออกับมัน
เพื่อความแน่ใจ ในหว่างนี้พี่ต้นไปไหนแตนต้องไปด้วย เพื่อกันไม่ให้พี่ต้นลอบติดต่อกับมันอีก”
