40...
“หมอฉุยคะ….หมอฉุย…..มีใครอยู่หรือเปล่า?”
หมอผีสูงอายุได้ยินเสียงมาร้องเรียกอยูที่หน้าบ้าน โผล่หน้าไปดูเห็นเป็นเด็กสาวรูปร่างตุ้ยนุ้ย รู้สึกคุ้นหน้าคุ้นตาแต่ยังนึกไม่ออก
“ใครน่ะ?”
“ตุ่มเองค่ะคุณลุง…เพื่อนของแตนยังไงล่ะค่ะ”
“อ๋อ….เชิญเลยจ้ะหนู
ขึ้นมาข้างบนก่อนซีจ๊ะ”
พอรู้ว่าเป็นใคร หมอฉุยรีบกระวีกระวาดเชื้อเชิญแขกให้ขึ้นเรือน ตุ่มค่อยๆ ก้าวขึ้นบันไดเก่าๆ หน้าห้องแถวไม้ใต้ถุนสูงอย่างระมัดระวัง กลัวว่ามันจะหักพังโครมลงไป
“หนูมาที่นี่ มีธุระอะไรหรือจ๊ะ?”
หมอฉุยถามขึ้น เมื่อเด็กสาวเดินขึ้นมานั่งลงบนเสื่อที่ปูไว้รับแขกตรงชานหน้าบ้านเรียบร้อยแล้ว
“เรื่องที่ไหว้วานให้ทำน่ะค่ะ คือแตนเขาอยากจะรู้ว่าดำเนินการไปถึงไหนแล้ว?”
“หนูหมายถึงผีนางไม้
ที่อยู่ในอพาร์ตเม้นท์ของคุณโฉมศรีใช่หรือเปล่า?”
“ใช่แล้วค่ะ ใช่แล้ว !”
ตุ่มรีบสวมรอยทันที “ไม่ทราบว่าคุณลุงช่วยจัดการให้เรียบร้อยแล้วหรือยัง?”
“อ๋อ ไม่มีปัญหา…อาจารย์บุญทำพิธีสะกดวิญญาณของมันเอาไว้เรียบร้อยแล้ว”
“เหรอคะ…แหม ดีจังเลย!”
ตุ่มแกล้งทำเป็นดีอกดีใจ เพื่อไม่ให้หมอฉุยจับได้ว่า กำลังถูกหล่อนแอบล้วงความลับ “คุณลุงแน่ใจนะคะ ว่ามันจะออกมาอาละวาดไม่ได้อีกต่อไปแล้วจริงๆ?”
“รับรองเลยจ้ะ
เวลานี้มันถูกอาจารย์บุญสะกดเอาไว้กับต้นไม้ มันจะต้องอยู่ในนั้นตลอดไป ไม่มีทางทำอะไรใครได้อีก
ช่วยกลับไปเรียนคุณแตนด้วยว่าเงินค่าจ้างส่วนที่เหลือเอามาฝากไว้ที่นี่ก็ได้”
“ยังหรอกค่ะคุณลุง แตนเขาจะจ่ายเงินให้ต่อเมื่อได้เห็นหลักฐานแล้ว คุณลุงมีอะไรที่จะมายืนยันได้บ้างล่ะ?”
“ของอย่างงี้มันไม่มีหลักฐานหรอกจ้ะหนู แต่ฉันพาหนูไปดูต้นไม้อาจารย์บุญพีธีสะกดวิญญานผีนางไม้ตนนั้นไว้ได้นะ อยากเห็นหรือเปล่าล่ะ?”
หมอผีสูงอายุตกหลุมพรางของเด็กสาวเข้าให้แล้วตุ่มรีบรับปากทันที
“อยากซิคะคุณลุง ไปดูหน่อยดีเหมือนกัน นั่นแหละเป็นหลักฐานได้อย่างดีเลยเชียวล่ะ”
“งั้นช่วยนัดคุณแตนให้หน่อย ฉันจะพาไปดูเอง”
“เอ้อ….แตนเขาไม่ค่อยว่างหรอกค่ะ
คุณลุงพาหนูไปดูคนเดียวได้เลย
ไม่เป็นไรหรอก
ถ้าได้เห็นแล้วหนูจะกลับไปบอกกับแตนให้เอง
เขาจะได้เอาเงินมาจ่ายคุณลุงเร็วๆ ยังไงล่ะคะ”
“ตกลง….งั้นไปด้วยกันเลย”
เพราะความงกอยากได้เงินเร็วๆ
จนตัวสั่น
หมอฉุยจึงเหมาแท็กซี่พาตุ่มเดินทางไปยังวัดเสด็จ ให้รถแท็กซี่จอดรอในวัด จากนั้นจึงพาเด็กสาวเดินเข้าไปในป่าช้า
แม้จะเป็นกลางวันแสกๆ แตป่าช้าแห่งนั้นยังดูวังเวงน่ากลัว
หลุมฝังศพส่วนใหญ่มีอายุนานแล้วประกอกกับโกศที่เก็บอัฐิล้วนมีสภาพเก่าชำรุดทรุดโทรม จึงเสริมบรรยากาศให้ดูน่ากลัวหนักเข้าไปอีก
ต้นไม้ใหญ่รอบบริเวณป่าช้า แผ่กึ่งก้านสาขาปกคลุมหนาทึบ แสงแดดแทบไม่อาจส่องทะลุลงมาถึงพื้น ทุกแห่งหนจึงเต็มไปด้วยตะไคร่เขียวครึ้ม บนพื้นดินมีแต่เศษใบไม้แห้งทับถมอยู่
เสียงฝีเท้าย่ำดังกรอบแกร็บ ชวนขนลุกขนพองยิ่งนัก ตุ่มเหลียวมองล่อกแหล่ก เห็นหมอฉุยก้าวฉับๆเดินนำไปลิ่วๆ
ยิ่งใจหายวาบ รีบวิ่งแจ้นตามไปทันที
“รอด้วยค่ะคุณลุง….รอหนูด้วย !”
หมอฉุยเดินมาหยุดยืนใต้ต้นไม้ใหญ่ แล้วชี้มือให้ดู “ที่นี่ยังไงล่ะจ๊ะหนู”
เด็กสาวเห็นที่ต้นไม้มีผ้าแพรสีแดงพันโอบรอบอยู่เหมือนอย่างที่ต้นบอกเอาไว้
รู้ได้ทันทีว่านางไม้สาวจะต้องถูกสะกดเอาไว้ในต้นไม้นี้ แต่ยังแกล้งทำเป็นไม่ค่อยจะยอมเชื่อเท่าไหร่นัก
“ใช่แน่หรือคะคุณลุง?”
“ใช่ซิจ๊ะหนู…..ผ้าแพรสีแดงผืนนี้แหละ
ที่ใช้เรียกดวงวิญญาณของผีนางไม้มาที่นี่
แล้วมันยังถูกอาจารย์บุญตรึงเอาไว้ในนี้ด้วยหมุดสนับเงินเล่มนี้”
อธิบายให้ฟัง พร้อมกับชี้ให้ดูหมุดสนับเงินเล่มเล็กๆ ที่ปักตรึงอยู่บนผ้าแพรจนมิดด้าม เห็นแต่ส่วนหัวโผล่ออกมาเพียงเล็กน้อย
“แล้วถ้าเผื่อมีใครดึงมันออกมาล่ะคะ?”
“ไม่มีใครดึงหมุดเล่มนี้ออกมาได้หรอก เพราะมันถูกกำกับเอาไว้ด้วยอาคม วางใจได้จ้ะหนู
จะมีก็แต่อาจารย์บุญคนเดียวเท่านั้นที่จะทำได้”
“หนูเชื่อแล้ว ขอบคุณค่ะที่พามาดู เรากลับกันเถอะค่ะคุณลุง”
“ฉันจะเดินไปส่งหนูที่รถ หนูกลับไปก่อนแล้วกันนะ ต้องขอตัวแวะไปหาอาจารย์บุญหน่อย”
“ได้ค่ะคุณลุง”
“อย่าลืมบอกคุณแตนด้วย ถ้าเขายังไม่เชื่อ ให้ไปดูได้ที่อพาร์ตเม้นท์ จะรู้เองว่าผีนางไม้ไม่ได้อยู่ที่นั่นแล้ว”
“หนูจะบอกให้ค่ะ ส่วนเรื่องเงินคิดว่า แตนเขาคงจะรีบจัดการให้ ทันทีที่ได้รับข่าวจากหนู คุณลุงไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ”
“ขอบใจมากนะจ๊ะหนู ที่ช่วยเป็นธุระให้”
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะคุณลุง
************
เมื่อแยกทางกับหมอฉุย
ตุ่มรีบบอกคนขับแท็กซี่ให้ไปส่งที่โฉมศรีอพาร์ตเม้นท์
ต้นกับปื๊ดรอฟังข่าวจากเด็กสาวอย่างกระวนกระวาย พอเห็นหล่อนต่างพากันดีใจ
“เป็นยังไง ได้เรื่องมั้ยครับคุณตุ่ม?”
“ทำไมไปนานนักล่ะ เจอตัวหมอฉุยหรือเปล่า?”
ต้นกับปื๊ดแย่งกันถามจนตุ่มยืนงง
ไม่รู้ว่าจะตอบคำถามของใครก่อนดี
“เดี๋ยวก่อนค่ะ….ถามทีละคนซีคะ
เล่นถามพร้อมๆกันแบบนี้
แล้วจะให้ตุ่มตอบยังไง?”
“งั้นให้พี่ต้นเป็นคนถามแล้วกัน” ปื๊ดโยนกลองไปให้ชายหนุ่ม
“ดี จะได้รู้เรื่องกันเร็วๆ…..ตุ่มเจอกับหมอฉุยหรือเปล่า?”
“เจอค่ะพี่ต้น ได้เรื่องได้ราวมาเยอะเลย”
“เก่งนี่…..เราไปทำยังไงเข้าล่ะ เจ้าหมอผีคนนั้นมันถึงได้ยอมบอก?”
“ไม่เห็นจะยากอะไรเลย ตุ่มแกล้งทำทีเป็นว่ายัยแตนให้ไปถาม แค่นั้นแหละมีอะไรหมอฉุยคายออกมาหมดเลย”
“แล้วได้ที่อยู่ของอาจารย์บุญมาหรือเปล่า?”
“เปล่าหรอกค่ะ แต่รู้แล้วว่าคุณวนาอยู่ที่ไหน”
“ที่ไหนเหรอ?”
“ในป่าช้าที่จังหวัดปทุมโน่น หมอฉุยเป็นคนพาตุ่มไปดูมาเองเลยเชียวล่ะ”
“มิน่าเล่า
เราค้นหากันแทบเป็นแทบตาย
ถึงได้ไม่เจออะไรเลย” ปื๊ดอดที่จะสอดขึ้นมาไม่ได้
“คุณวนาถูกอาจารย์บุญสะกดเอาไว้ในต้นไม้”
หญิงสาวเล่าต่อ “มีผ้าแพรสีแดงผืนใหญ่พันโอบอย่างที่พี่ต้นบอกไว้จริงๆด้วย แล้วมีหมุดเล่มเล็กๆตอกตรึงเอาไว้อีกทีหนึ่ง”
“พาเราไปที่นั่นหน่อยเถอะตุ่ม เราต้องรีบปล่อยคุณวนาออกมาก”
“มันไม่ใช่เรื่องง่ายๆนะพี่ต้น เห็นหมอฉุยบอกว่า มีแต่อาจารย์บุญคนเดียวเท่านั้น ที่สามารถถอนหมุดออกมาจากต้นไม้ได้”
“ไม่จริงล่ะมั้ง….ยังไงเราคงต้องลองดูก่อน
ไปกันเถอะตุ่ม”
“ตามใจพี่ต้นนะคะ”
เห็นท่าทางลุกลี้ลุกลนของชายหนุ่ม ตุ่มจึงจำเป็นต้องรับปาก ที่จะนำทาง ไปยังสุสานแห่งนั้นอีกครั้งหนึ่ง
************
เรือนไทยของอาจารย์บุญ ดูคึกคักขึ้นเป็นพิเศษ เมื่อแตนเดินทางมาถึง ทุกคนอยู่กันพร้อมหน้าทั้งอาจารย์บุญ หมอฉุย
โฉมศรี และเจ้าอ้นเด็กหนุ่มหน้าผี
“น้าโฉมมานานแล้วหรือคะ?”
แตนทักเพราะเห็นสาวใหญ่นั่งพับเพียบเรียบร้อย ร่วมอยู่ในวงเหล้ากับเจ้าของบ้าน
“มาได้สักพักใหญ่ๆ แล้วค่ะ จะมาถามอาจารย์เค้า ว่างานเรียบร้อยหรือเปล่าเท่านั้นเองแหละค่ะ”
โฉมศรีรีบออกตัว ซึ่งความจริงแล้ว
หล่อนมารอรับเงินส่วนแบ่งอยู่ที่นี่ตั้งแต่ไก่โห่ และลงทุนควักเงินซื้อเหล้ายาปลาปิ้ง มาเลี้ยงฉลองชัยชนะกัน ตั้งแต่หมอฉุยเดินทางมาถึงแล้ว
“นี่ค่ะ….เงินส่วนที่เหลือตามสัญญา”
หญิงสาวส่งเงินให้กับอาจารย์บุญต่อหน้าทุกคน
“ขอบคุณนะคะอาจารย์ที่ช่วยกำจัดอีนังมารร้ายให้แตน”
“ความจริงแล้ว คุณแตนมีส่วนช่วยอยู่มากเหมือนกัน”
หมอผีเฒ่ายัดเงินใส่กระเป๋าเสื้อโดยไม่ต้องมานั่งนับกันให้เสียเวลา “ถ้าไม่ได้คุณแตนช่วยถ่วงเวลาคุณต้นเอาไว้ ผมไม่มีทางจัดการกับอีนางไม้ตนนี้ได้สำเร็จหรอกครับ”
“ทีนี้คุณแตนสบายใจได้แล้วน่ะซีคะ?”
โฉมศรีจีบปากจีบคอบอก “ไม่มีนังผีตัวนั้น คุณแตนกับคุณต้นคงทำความเข้าใจกันได้เสียที”
“มันไม่ใช่อย่างงั้นน่ะซีน้าโฉม พี่ต้นโกรธแตนมาก ถึงขนาดประกาศตัดขาดกันเลย”
“อ้าว ทำไมเป็นแบบนั้นล่ะคะ?”
“ความลับเกิดรั่วขึ้นมาน่ะซี
มีคนเห็นเหตุการณ์ในขณะที่อาจารย์บุญกำลังทำพิธี”
“ใครคะ?”
“คุณปื๊ด”
“อ๋อ ไอ้เจ้าตัวแสบนี่เอง ชอบเสือกเรื่องของชาวบ้านนัก”
“คุณปื๊ดอยู่กับมันในตอนนั้น แล้วเป็นคนบอกพี่ต้นว่า แตนกับอาจารย์บุญร่วมมือกันกำจัดอีนังนั่น ทำให้พี่ต้นโมโหแตนเป็นฟืนเป็นไฟไปเลย”
“ใจเย็นๆไว้เถอะครับคุณแตน” หมอผีเฒ่าปลอบใจ “สำหรับเรื่องคุณต้น ผมพอมีทางช่วยผูกมัดใจ ให้เขาหันกลับมาคืนดีกับคุณได้ ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก”
“อาจารย์ของผม ไม่ใช่เก่งแต่เฉพาะเรื่องปราบผี เรื่องทำเสน่ห์ยาแฝด ฝีมือของอาจารย์ไม่เป็นรองใคร” เจ้าอ้นคุยโอ่
“นั่งไม่ใช่ปัญหาใหญ่หรอกค่ะ ถ้าไม่มีอีนางไม้นั่น สักวักหนึ่งแตนอาจจะปรับความเข้าใจกับพี่ต้นได้
แต่กลัวว่าพี่ต้นจะหาทางช่วยปลดปล่อยวิญญาณของมันกลับคืนมาน่ะซีคะ”
“ไม่มีทางหรอกครับ”
อาจาย์บุญส่ายหน้า ยืดอกแสดงความมั่นใจอย่างเต็มที่ “นอกจากผมแล้วไม่มีใครจะสามารถปล่อยดวงวิญญาณของมันออกมาจากต้นไม้ได้”
“อาจารย์บุญสะกดมันเอาไว้แล้ว ด้วยหมุดสนับเงินลงอาคม เพื่อนของคุณไม่ได้บอกหรอกหรือครับ?”
หมอฉุยซึ่งนั่งฟังอยู่นาน อดคันปากสอดขึ้นมาไม่ได้
“เอ๊ะ เพื่อนคนไหนหรือคะ?” หญิงสาวขมวดคิ้วสงสัย
“คุณตุ่ม คนรูปร่างอ้วนๆ นั่นยังไงครับ”
“เอ…วันนี้แตนยังไม่ได้เจอกับยัยตุ่มเลยนี่คะ” หล่อนชักงง
“อ้าว มันยังไงกันแน่…. เห็นบอกว่าคุณแตนเป็นคนวานให้ไปหาผมที่บ้าน
ยังให้ผมพาไปดูต้นไม้ที่อาจารย์บุญทำพิธีด้วยเลยนี่ครับ”
แตนชักรู้สึกว่าเรื่องมันชักจะไม่ดีสียแล้ว
สีหน้าหล่อนเปลี่ยนไปทันที
“คุณลุงถูกหลอกเสียแล้วล่ะค่ะ แตนไม่เคยใช้ให้ยัยตุ่มไปหาคุณลุงเลย”
“ฮ้า !”
หมอฉุยสะดุ้งโหยง “แล้วใครใช้มาล่ะครับ ดูเหมือนคุณตุ่มจะรู้เรื่องนี้ดีเลยเสียด้วยซี”
“ยัยตุ่มสนิทกับคุณปื๊ดเพื่อนของพี่ต้น
แตนว่านะพี่ต้นต้องให้ยัยตุ่มมาหลอกถามลุงแน่เลย”
“แย่ล่ะซี….ผมเผลอหลุดปากบอกอะไรต่ออะไรไปเสียหมดเลย
!”
หมอฉุยหน้าซีด ไม่นึกว่าจะต้องมาเสียรู้เด็กเมื่อวานซืน คิดแล้วมันน่าเขกกระบาลตัวเองนัก
“เฮ่ย อย่ากลัวไปหน่อยเลย”
อาจารย์บุญตบไหล่หมอฉุยเบาๆปลอบใจ “ถึงพวกเขาจะรู้ก็ทำอะไรไม่ได้หรอกน่า เชื่อข้าเหอะ!”
“ไม่แน่นักนะคะอาจารย์” แตนรีบย้งขึ้นมาทันที “ลืมไปแล้วหรือว่าพี่ต้นน่ะมีพลังจิตพิเศษ บางทีเขาอาจจะช่วยมันได้”
“จริงด้วยซีอาจารย์
เจ้าหนุ่มคนนั้นเคยทำให้อาจารย์ต้องแพ้ผีนางไม้มาครั้งหนึ่งแล้วนะ” เจ้าอ้นชักเห็นพ้องกับหญิงสาว
“ถ้าคุณต้นรู้เรื่องจะต้องรีบหาทางช่วยปลดปล่อยนางไม้ตนนั้นแน่ บางทีพวกเขาอาจจะกำลังเดินทางมาแล้ว”
หมอฉุยปรารภด้วยท่าทางไม่สบายใจ
“ตายล่ะซี!”
โฉมศรีตบอกผาง โวยวายเสียงลั่น “นี่ถ้ามันเกิดหลุดออกมาได้จริงๆ
พวกเรามิแย่กันหมด หรือ มัน….มันจะต้องแก้แค้นเราทุกคนที่ร่วมมือจัดการกันมันแน่ !”
ได้ยินคนนั้นพูดทีคนนี้พูดทีแล้ว
อาจารย์บุญชักเริ่งคลอนแคลนอ่อนไหวคล้อยตาม ไม่แน่ใจขึ้นมาเหมือนกัน
หมอผีเฒ่านั่งนิ่งอึ้งอยู่ครู่ใหญ่
“งั้นเอ็งลองไปดูที่ป่าช้าหน่อยซีวะไอ้อ้น ว่ามีใครมาทำอะไรหรือเปล่า”
************
ปื๊ดขี่มอเตอร์ไซด์ของเขา ตามหลังรถแท็กซี่มาจนถึงวัด ต้นกับตุ่มลงจากแท็กซี่
“ที่นี่แหละพี่ต้น”
หญิงสาวบอก แล้วเดินนำหน้าเข้าไปในป่าช้า ปื๊ดขี่มอเตอร์ไซด์ช้าๆ ตามหลังมา
จนกระทั่งเห็นต้นไม้ใหญ่ที่มีผ้าแพรสีแดงผูกโอบอยู่
“ใช่แล้ว…..ต้นนี้แหละไม่ผิดแน่ !”
หญิงสาวยังไม่ทันบอกอะไรต้นก็รู้ได้ทันที เพราะมันคือต้นไม้ต้นเดียวกันกับขี่เขาเคยเห็นมาแล้วในครั้งก่อน
ปื๊ดจอดมอเตอร์ไซด์ลงมาดู
“คุณวนาถูกขังอยู่ในนี้อย่างงั้นเหรอ?”
เด็กหนุ่มสงสัย เพราะดูแล้วมันไม่น่าจะเป็นไปได้ เคยได้ยินแต่ว่า
พวกหมอผีมักจะจับผีใส่หม้อแล้วถ่วงน้ำเสียมากกว่า
“จะเรียกว่าอย่างงั้นก็ได้”
ต้นพยักหน้ารับ
แลวอธิบายให้ปื๊ดกับตุ่มฟัง
ตามที่ได้รู้มาจากนางไม้สาว
“คุณวนาเธอเป็นนางไม้ขั้นรุนขเทวดา โดยปกติจะสิงสู่อาศัยตามต้นไม้อยู่แล้ว การที่จะสะกดวิญญาณเธอเอาไว้ พวกหมอผีก็ใช้วิธีปิดกั้น ไม่ให้เธออกมาได้นั่นเอง”
“แล้วใช้อะไรสะกดล่ะ ผ้าแพรผืนนี้อย่างงั้นใช่มั้ย?”
เด็กหนุ่มหุ่นสมบูรณ์ตรงเข้ากระชากผ้าแพรฉีกขาด
หลุดออกจากต้นไม้ “ฉีกมันทิ้งไปแค่นี้สิ้นเรื่อง”
“ไม่ใช่หรอกคุณปื๊ด หมุดเล่มนี้ต่างหากล่ะ”
ตุ่มชี้ให้เขาดูหมุดสนับเงินเล่มเล็กๆที่ปักตรึงอยู่กับต้นไม้ ปื๊ดก้มลงพิจารณาดูอย่างใกล้ชิด แล้วพยักหน้าหงึกหงัก
“โฮ้ย เรื่องจิ๊บจ๊อยแค่เนี๊ย....เดี๋ยวผมจะไปหาอะไรมางัดมันออกเอง”
“แต่หมอฉุยบอกว่า นี่เป็นหมุดลงอาคม ไม่มีอะไรจะถอนออกได้นะ” ตุ่มแย้ง
“ยังไงต้องลองทำตามที่ปื๊ดบอก ถ้าไม่ลองเราก็ไม่รู้” ต้นมองเหลียวซ้ายแลขวา “ไปยืนฆ้อนจากกุฏิพระมาลองงัดดูกันดีกว่า”
“เอาเลยพี่ต้น…คุณตุ่มรออยู่ที่นี่ก่อนนะ”
“เรื่องอะไรล่ะ…ตุ่มไปด้วยซี !”
หญิงสาวไม่ยอมยืนรออยู่คนเดียวในป่าช้าแน่ ถึงจะเป็นกลางวันแสกๆ หล่อนรีบเป็นฝ่ายเดินนำหน้าต้นกับปื๊ดไปทันที
เป็นจังหวะเดียวกันกับที่ เจ้าอ้นกำลังเดินดุ่มๆ เข้ามาในป่าช้า พอเด็กหนุ่มหน้าผีเดินเลี้ยวหลังโกศออกมา ก็เกิดจ๊ะเอ๋ะเข้ากับตุ่มอย่างจัง
“ว๊ายยยย...ผีหลอก !” หญิงสาวร้องลั่น
หันหลังกลับหลับหูหลับตาโกยอ้าว
ไปปะทะกับปื๊ดเข้าเข้าจังเบ้อเร่อจนล้มกลิ้งลงไปด้วยกันทั้งคู่
เสียงร้องของตุ่มทำให้เจ้าอ้นยืนเซ่อไปพักหนึ่งพอได้สติมันรีบหันหลังกลับ เผ่นแน่บไปเหมือนกัน
“ไม่ใช่ผีหรอกยัยตุ่ม นั่นมันลูกศิษย์ของหมอผีบุญต่างหากล่ะ”
“งั้นหรอกเหรอ”
พอได้ยินต้นบอกเช่นนั้นตุ่มค่อยหายกลัว พยุงตัวลุกขึ้นยืน “คนอะไรไม่รู้หน้าตาเหมือน
ผีไม่มีผิดเลย เล่นเอาใจคอหายหมด!”
“มันเห็นพี่ต้นแล้ว ต้องรีบกลับไปบอกอาจารย์มันแน่ ทำไงดีล่ะ?”
ปื๊ดชักเป็นห่วงขึ้นมา ทำท่าจะลุกขึ้นวิ่งตามเจ้าอ้นไป
“ไม่ต้องตามมันไปหรอกปื๊ด รีบไปที่กุฏิพระกันดีกว่า” ต้นร้องห้ามเอาไว้
“แต่ถ้าเจ้าหมอผีนั่นมันรู้เข้า
มันจะต้องหาทางขัดขวางเราแหง๋เลยพี่ต้น”
“เพราะอย่างงั้นนะซี่ เราถึงต้องรีบทำงานแข่งกับเวลา
จัดการปล่อยคุณวนาออกมาให้ได้ก่อนที่พวกมันจะมาขัดขวาง….รีบไปกันเถอะ!”
ทุกคนเห็นพ้องต้องกัน เดินจ้ำพรวดๆ ตามต้นออกไปจากป่าช้าทันที
