คุณหนูไฮโซ ตอนที่ 3

ตอนที่ 3...

                                      "เดี๋ยวครับคุณเกวลี...จะไปไหน?"

                                      ธีร์ธวัชล็อครถเสร็จพอดี เหลือบเห็นหญิงสาวทำท่าฮึดฮัดจะเดินลิ่วๆ ตรงไปทางตึกนิเทศจึงได้ร้องทักขึ้นมาทำให้หล่อนชะงักงัน

                                      "จะไปเอาเรื่องกับนังระพีภัทรามันหน่อย"

                                      "ไม่ต้องไปหรอก ช่างเขาเถอะนะครับ"

                                      "ช่างได้ยังไงกัน มันมาทำรถพี่ธีร์เสียหายนะ?"

                                      "เรื่องนิดๆ หน่อยๆ เอง รถก็มีประกันไม่เห็นเป็นไรเลย"

                                      สำหรับเขาแล้วเห็นว่าเรื่องนี้มันขี้ปะติ๋วเสียเหลือเกิน แต่เกวลีกลับไม่ได้คิดอย่างนั้น

                                      "พี่ธีร์จะยอมมันง่ายๆ อย่างงี้น่ะเหรอ?"

                                      เกวลีเขม้นมองหน้าชายหนุ่มด้วยสายตาแสดงความข้องใจสงสัย "อย่าบอกนะ ว่าพี่ธีร์เกิดไปหลงเสน่ห์ของอีนังนั่นมันเข้าเสียแล้ว?"

                                      "ใครว่า?"

                                      "หรือไม่จริงล่ะ พี่ธีร์คงเห็นว่านังนั่นมันสวยน่ารัก ถึงได้ยอมไม่เอาเรื่องทั้งๆ ที่โดนมันทำให้รถเก๋งใหม่ๆ มีตำหนิเสียหายขนาดนี้"

                                      "เหลวไหลน่าคุณเกวลี เห็นผมเป็นคนยังไงไป?"

                                      เขาแสดงอาการขุ่นมัวกับคำพูดของหล่อน บอกให้รู้ว่าไม่ชอบที่จะให้หล่อนมองเขาไปในลักษณะแบบนั้น เกวลีเลยต้องหุบปากนิ่งเงียบไป

                                      ผู้ชายคนนี้เป็นผู้ที่หล่อนหมายมั่นปั้นมืออยากจะได้มาเป็นคู่ครองในอนาคต ดังนั้นหล่อนจึงพยายามที่จะไม่กระทำสิ่งใดอันจะเป็นการขัดใจเขา

**********

                                      "อาจารย์ว่าไงมั่ง?"

                                      ชนาภารีบเดินเข้ามาประกบ ทันทีที่ระพีภัทราออกมาจากห้องอาจารย์ประจำวิชา และเห็นหล่อนไหวไหล่เล็กน้อยกับคำถามนี้

                                      "เปล่า...แค่ทำหน้าแปลกใจนิดหน่อย ที่เห็นฉันเอารายงานเข้าไปส่งได้ทันเส้นตายพอดี"

                                      "แล้วไม่ได้สงสัยอะไรมั่งเลยเหรอ?"

                                      "คงไม่หรอกมั้ง ฉันบอกว่าเมื่อคืนต้องนั่งถ่างตาทำรายงานฉบับนี้ทั้งคืน อาจารย์ก็แค่พยักหน้าหงึกเท่านั้น"

                                      "เป็นอันว่าเรื่องนี้ผ่านไปได้ด้วยดีแล้ว" ชนาภาถอนหายใจอย่างรู้สึกโล่งอก "ทีหน้าทีหลังขอร้องทีเหอะนะพี เธออย่าได้ทำอะไรแบบไฟลนก้นอย่างงี้อีกเลยว่ะ"

                                      "แหม...มันไม่รู้จะทำยังไงจริงๆ นี่นา"

                                      "เธอทำไม่ได้น่าจะบอกกันแต่เนิ่นๆ เพราะว่าคนที่จะตายไม่ใช่เธอ แต่เป็นฉันที่ต้องมาอดตาหลับขับตานอนมานั่งทำรายงานแทนเธอตั้งครึ่งค่อนคืน"

                                      "เอาน่าๆ...แล้วจะพาไปเลี้ยงไอติมเป็นการตอบแทน อย่าบ่นไปหน่อยเลย"

                                      ทั้งคู่เดินคุยกันมาจนกระทั่งถึงบริเวณโต๊ะม้าหินใต้ร่มไม้หน้าตึกนิเทศศาสตร์ ซึ่งเป็นที่ชุมนุมของบรรดาพวกเพื่อนๆ ขาเม้าท์ประจำคณะ

                                      ที่โต๊ะนั้นมียัยติ๋มกับเปรียวมานั่งกันอยู่ก่อนแล้ว พอเห็นระพีภัทรากับชนาภากำลังเดินมา สองสาวจึงรีบกวักมือเรียก

                                      "เฮ้ย...ไอ้พีไอ้ภา มีข่าวดีจะบอกมานี่เร้ว!"

                                      "ข่าวดีอะไรวะ?" ระพีภัทราเอาตำราเรียนวางบนโต๊ะม้าหิน ก่อนที่จะหย่อนตัวลงนั่ง

                                      "วันนี้อาจารย์สื่อสารมวลชนติดธุระมาสอนไม่ได้น่ะว่ะ" ติ๋มผู้มีรูปร่างซึ่งอุดมไปด้วยไขมันทั้งตัวเป็นคนรายงาน

                                      "อ้าว...งั้นวันนี้ก็ว่างตลอดเลยน่ะซี"

                                      ชนาภากำลังจะนั่งลง พอได้ยินเพื่อนบอกอย่างนั้นเลยชะงักค้างอยู่

                                      เพราะว่าวันนี้ นอกจากวิชาสื่อสารมวลชนที่จะต้องเรียนกันในตอนเก้าโมงเช้าแล้ว ไม่มีชั่วโมงเรียนอื่นอีกเลย                                     

                                      "ใช่แล้ว...เอาไงกันดีวะ"

                                      เปรียวหันมามองระพีภัทรา ในเมื่อไม่มีชั่วโมงเรียนหล่อนกับติ๋มเลยมานั่งปรึกษากันอยู่ เพราะยังไม่รู้ว่าจะไปไหนกันดี

                                      และนับว่าเป็นโชคดีของทั้งสองสาว ที่ระพีภัทราสปอนเซอร์รายใหญ่ของพวกหล่อนมาถึงพอดิบพอดีเลย

                                      "ไม่รู้ซี...เอาไงเอากัน"

                                      เรื่องเป็นเจ้ามือเลี้ยงพรรคพวกเพื่อนฝูง สำหรับคุณหนูแห่งตระกูลมหาศาลสมบัตินั้นสบายอยู่แล้ว ชนาภาได้ทีจึงช่วยออกหัวคิด

                                      "เอางี้...ไปเดินห้างกัน  เพราะหล่อนติดเลี้ยงไอติมฉันอยู่พอดีจริงแม๊ะ?"

                                      "เออ...ดีว่ะดี!"

                                      พอได้ยินว่าจะพากันไปกินไอศกรีมของโปรดเท่านั้น ติ๋มรีบสนับสนุนเห็นด้วยทันที

                                      หล่อนไม่เคยขัดเรื่องกินอยู่แล้ว โดยเฉพาะเมื่อมีคนเป็นเจ้ามือเลี้ยง ถึงแม้ว่ามันจะทำให้น้ำหนักตัวเพิ่มขึ้นอีก

                                      "จะไปไหนกันหรือครับ?"

                                      นายโดมหนุ่มวิศวะโผล่มาได้ยินเข้าพอดี เขาถามพร้อมกับยื่นช่อดอกกุหลาบสีขาวให้กับหญิงสาว "นี่ครับ...กุหลาบสีขาวที่คุณหนูระพีภัทราชอบ"

                                      "ขอบคุณค่ะ"

                                      หล่อนรับช่อกุหลาบจากมือเขา พร้อมกับรอยยิ้ม

                                      เพราะความที่เป็นดาวดวงเด่นของมหาวิทยาลัย จึงมีหนุ่มๆ มากหน้าหลายตาพากันมารุมจีบมิได้ขาด ซึ่งนายโดมก็เป็นคนหนึ่งในจำนวนนั้น

                                      ความจริงแล้ว หล่อนไม่ได้เคยนึกชอบพวกผู้ชายเหล่านี้เลย เพียงแต่ที่ยอมทำดีด้วยเพราะเห็นเป็นเรื่องโก้เก๋ที่มีหนุ่มๆ มาแย่งกันคอยเอาใจเท่านั้นเอง

                                      "คุณระพีภัทรายังไม่ได้ตอบคำถามผมเลยนะครับ ว่ากำลังจะไปไหนกัน?"

                                      "คือว่า...วันนี้อาจารย์ไม่เข้าสอนเลยว่าง กำลังคิดจะไปเดินเล่นที่ห้างกันน่ะค่ะ"

                                      "ให้ผมไปด้วยคนเถอะนะครับ ผมจะขอเป็นสปอนเซอร์ให้กับทุกๆ คนเอง"

                                      "แหม...ไม่อยากรบกวนคุณโดมหรอก อย่าเลยดีกว่านะคะ" หญิงสาวมีท่าทางอิดออด เมื่อเขายื่นเจตนาจะขอไปด้วย

                                      "ไม่เป็นไรหรอกครับคุณระพีภัทรา มันเป็นความเต็มใจของผมเองน่ะครับ"

                                      "เอ้อ...คือว่า..."

                                      หล่อนพยายามคิดหาวิธีการที่จะสลัดให้หลุดไปจากเขา "ที่ไม่ให้ไปด้วย เพราะว่าพีมีเรื่องอะไรนิดหน่อย อยากจะขอความช่วยเหลือจากคุณโดมน่ะค่ะ"

                                      "บอกมาเถิดครับคุณระพีภัทรา ผมยินดีทำให้ทุกอย่างเลยครับ"

                                      "เอ้อ...มีคนมาทำวางก้ามกับพีแน่ะค่ะคุณโดม?"

                                      "มันเป็นใครกันครับ?"

                                      "อีตาธีร์ธวัช"

                                      "เป็นมันเองหรือครับ?"

                                      พอได้ยินชื่อของชายหนุ่มเท่านั้น นายโดมแสดงอาการฮึดฮัดไม่พอใจขึ้นมาทันทีเลย

                                      ความที่เป็นคนรูปหล่อจนสาวๆ ติดกันทั้งมหาวิทยาลัยของธีร์ธวัชนั้น มันสร้างความอิจฉาตาร้อนและนึกชิงชังให้กับนายโดมเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว

                                      "ค่ะ...อีตานั่นเอารถมาจอดในที่ของพี แล้วยังมีหน้ามาว่าพีอีกด้วยซีคะคุณโดม"

                                      "ไม่ต้องห่วงครับคุณระพีภัทรา เรื่องนี้ผมจะจัดการให้เอง"

                                      คำพูดของหญิงสาวได้ผล ทำให้นายโดมรีบหุนหันผละจากไป เพื่อที่จะไปจัดการกับธีร์ธวัชเป็นการเอาใจหล่อน ระพีภัทราจึงรู้สึกโล่งใจที่สามารถทำให้เขาไม่คิดที่จะตามหล่อนไปเดินห้างอีกแล้ว

                                      "ทำไมเธอถึงไม่ยอมให้นายโดมเขาไปด้วยล่ะวะพี?"

                                      เปรียวมองหน้าเพื่อนสาวอย่างรู้สึกข้องใจนัก หล่อนรู้ดีว่าระพีภัทรามาไม้นี้เพื่อที่จะหาทางเสือไสไล่ส่งนายโดมมากกว่า

                                      "ฉันไม่ชอบ"

                                      "ดูๆ ไปแล้วเปรียวว่าเขาก็หล่อดีเหมือนกันนี่ ซ้ำพ่อของเขายังเป็นนักการเมืองชื่อดังอีกด้วยซี"

                                      "ถ้าหล่อนสนใจนายโดมฉันยกให้เอามั้ย?"

                                      "ถ้าเขามาชอบฉันได้มันก็ดีน่ะซี  แต่ไอ้ฉันมันไม่ได้สวยเหมือนหล่อนนี่ยะ   นายโดมเขาถึง

จะได้มาสนใจ"

                                      "พอๆ...ฉันว่าเลิกพูดกันได้แล้ว" ติ๋มเข้ามาขอขัดจังหวะ "ยังไม่รีบไปกันอีกเหรอ?"

                                      "เออ...จะไปเดี๋ยวนี้แหละ"

                                      ระพีภัทราจึงล้วงกระเป๋าถือหยิบโทรศัพท์มือถือของหล่อนออกมา และกดติดต่อไปถึงลุงพงษ์คนขับรถ

                                      "วันนี้ไม่มีชั่วโมงเรียนฉันจะไปแล้ว ลุงพงษ์เอารถมารับที่หน้าตึกที"

                                      "ครับคุณหนู"

                                      มือถือเครื่องนี้ส่วนใหญ่ระพีภัทราจะมีไว้สำหรับติดต่อกับลุงพงษ์ เพื่อให้แกเอารถมารับในกรณีที่ต้องไปเรียนตามตึกต่างๆ ที่อยู่ห่างไกลกันมากในมหาวิทยาลัยแห่งนี้ และให้มารับกลับบ้านหรือไปทำธุระที่อื่นนอกมหาวิทยาลัย

                                      เพียงชั่วครู่เดียวเท่านั้นเอง ลุงพงษ์ก็ขับรถเบนซ์คันใหญ่มาจอดเทียบที่หน้าตึกนิเทศศาสตร์

                                      ลุงพงษ์รีบก้าวลงจากรถมาเปิดประตูให้คุณหนูของแก ชายสูงอายุไม่ได้แปลกใจเลยที่เห็นเพื่อนๆ ของระพีภัทราต่างพากันเฮโลมาขึ้นรถ

                                      เพราะถ้าวันไหนว่างไม่ต้องเรียน คุณหนูมักจะพาพวกเพื่อนๆ ไปเที่ยวต่อกันเป็นกลุ่มใหญ่ จนมันกลายเป็นความเคยชินไปเสียแล้ว

                                      "จะไปไหนกันหรือครับคุณหนู?"

                                      "ฟิวเจอร์พาร์ค"

**********

                                      "พี่โดมเป็นอะไรไป หน้าตาดูไม่สเบย?"

                                      นายต่อนักศึกษารุ่นน้องเงยหน้าขึ้นมาทัก เมื่อเห็นชายหนุ่มเดินทำหน้านิ่วคิ้วขมวดกลับมาที่คณะ

                                      แทนที่จะนั่งลงที่โต๊ะม้าหินเหมือนกับคนอื่นๆ นายโดมกลับยกเท้าข้างหนึ่งขึ้นเหยียบวางบนม้านั่งอย่างวางมาด แบบที่คิดว่าตนเองนั้นเท่ห์สุดๆ แล้ว

                                      "กูโดนนักเลงดีมันมาลูบคมเอาเสียแล้วน่ะซีโว้ย"

                                      "ใครกันครับพี่?"

                                      "ไอ้ธีร์ธวัช"

                                      "อ๋อ...ไอ้คนหุ่นหล่อๆ ที่มันเรียนอยู่คณะบริหารใช่ไหมครับ?" นายมัดไอ้หนุ่มร่างใหญ่วางปากกาที่กำลังเขียนรายงานลงบนโต๊ะม้าหิน หันมาสนใจ

                                      "ใช่...มันนั่นแหละ"

                                      "มันมาทำอะไรพี่โดมหรือครับ?"

                                      "ไอ้หมอนี่มันกล้าบังอาจมาวางมาดทำร้ายจิตใจคุณระพีภัทราแฟนของกู    ไอ้แบบนี้มัน

เท่ากับว่า มันทำร้ายจิตใจของกูไปด้วยเหมือนกัน"

                                      "ไอ้นี่มันคงถือดีว่ารูปหล่อพ่อรวย แบบนี้มันน่าจะโดนสั่งสอนกันบ้างนะพี่โดม" นายต่อพูดแบบประจบเอาใจชายหนุ่ม

                                      "เออ...กูคิดอย่างงั้นเหมือนกันแหละ"

                                      "ดูเหมือนว่า ผมจะเห็นนายธีร์ธวัชมันกำลังซ้อมบอลอยู่ที่สนามกีฬาน่ะครับพี่โดม" นายมัดรายงาน

                                      "ดีแล้ว...ไอ้ต่อ ไอ้มัด มึงช่วยจัดการไปกำราบมันให้ทีเหอะวะ"

                                      "ได้เลยครับพี่"

                                      นักศึกษาหนุ่มรุ่นน้องทั้งสองคนรีบรับปาก และลุกขึ้นเดินตามหลังนายโดมไปอย่างไม่ได้มีอิดเอื้อน

                                      นายต่อและนายมัดล้วนแต่เคยเป็นหนี้บุญคุณของนายโดมกันทั้งนั้น เพราะนายโดมชอบทำตัวเป็นเจ้าบุญทุ่ม พาสองคนนี้ไปเที่ยวตะลุยราตรีกันเป็นเนืองๆ พอนายโดมมาพูดขอความร่วมมือเช่นนี้ ทั้งคู่จึงไม่มีขัดข้องอย่างแน่นอน

                                      ในเวลานั้น ที่สนามฟุตบอลของมหาวิทยาลัย ธีร์ธวัชในชุดกีฬากำลังลงซ้อมบอลอยู่กับนายกวินเพื่อนซี้ของเขา

                                      ธีร์ธวัชกับนายกวินนั้นนับว่าเป็นคู่ศูนย์หน้าดาวซัลโวของมหาวิทยาลัย และขณะนี้ธีร์ธวัชกำลังซ้อมยิงลูกโทษอยู่ มีนายกวินคอยเป็นนายทวารรับลูกให้ และมีเกวลีกับนักศึกษาสาวๆ ที่ชื่นชอบในตัวธีร์ธวัชมายืนดูการซ้อมเป็นกลุ่มใหญ่อยู่ตรงข้างสนาม

                                      ขณะที่นายโดมกับนักศึกษารุ่นน้องทั้งสองคนเดินมาถึงสนามกีฬา เป็นจังหวะเดียวกันกับที่ธีร์ธวัชกำลังง้างเท้ายิงประตูอยู่

                                      แต่นายกวินสามารถชกลูกออกไปได้ แล้วลูกบอลลูกนั้นบังเอิญลอยพุ่งไปทางนายโดมอย่างพอดิบพอดี

                                      ปุ่บ!

                                      ชายหนุ่มก็ไวพอตัวเหมือนกัน คว้าลูกบอลเอาไว้ได้ แต่แทนที่จะโยนส่งคืนให้กับธีร์ธวัชไป เขากลับเอาลูกบอลมาเดาะเล่นในมือ ตบไปมาด้วยท่าทางอันยียวนกวนประสาท

                                      "เฮ้...ช่วยส่งบอลมาให้หน่อยดี้!"

                                      นายกวินเห็นแล้วชักหงุดหงิด ถึงกับต้องตะโกนบอกเขาไป แต่นายโดมยังไม่ยอมคืนลูกบอลให้อยู่ดี จนนายกวินชักเกิดความสงสัย "ต้องการอะไรงั้นเหรอ?"

                                      "กูมีเรื่องอยากจะมาขอเตือนกันซักหน่อยน่ะซีโว้ย"

                                      "อ้อ...จะมาหาเรื่องกันว่างั้นเหอะ?"

                                      "เออ!"

                                      "ผมไปทำอะไรให้คุณ?"

                                      "ไม่ใช่มึง...แต่ว่าเป็นไอ้เพื่อนของมึงคนนี้!"

                                      นายโดมปาลูกบอลไปที่ธีร์ธวัชอย่างสุดแรง และดูท่าทางว่าลูกบอลจะต้องกระทบเข้ากับใบหน้าของเขาอย่างแน่นอนเลยทีเดียว

                                      แต่ชายหนุ่มแค่ขยับตัวนิดเดียวก็สามารถใช้อกรับเอาไว้ได้ และพอลูกตกถึงพื้นเขารีบใช้เท้าตวัดเอาลูกบอลลูกนั้นให้สงบนิ่งอยู่ที่ใต้อุ้งเท้าของเขา

                                      "เข้าใจผิดไปรึเปล่า ดูเหมือนว่าผมยังไม่เคยไปมีเรื่องผิดใจอะไรกับคุณเลยนะครับ?"

                                      "แต่มึงสะเออะไปทำให้คุณระพีภัทรา แฟนของลูกพี่กูไม่พอใจ" นายมัดแหลมหน้าออกมาพูดแทนลูกพี่

                                      "เออ,ใช่ๆ..."

                                      นายต่อก็เป็นขุนพลอยพยักไปกับเพื่อนด้วย "ขอบอกให้รู้ไว้ซะก่อนด้วยนะ ว่าใครที่กล้าทำร้ายจิตใจคุณระพีภัทรา มันน่ะเผลอๆ อาจจะต้องนอนหยอดน้ำเกลือโดยที่ไม่รู้ตัว"

                                      "ฮึ...ไม่ต้องมาขู่กันหรอกนะ ผมไม่เคยกลัวหรอก!"

                                      ธีร์ธวัชยิ้มนิดๆ ที่มุมปาก เห็นว่าเรื่องนี้มันขี้ปะติ๋วเสียเหลือเกินสำหรับเขา แม้จะเกลียดการใช้กำลัง แต่เขาไม่ชอบที่จะให้ใครมาหยามน้ำหน้าเหมือนกัน

                                      ท่าทางที่ดูหยิ่งยะโสของเขา มันทำให้นายโดมเกิดความหมั่นไส้และยิ่งรู้สึกเป็นเดือดเป็นแค้นหนักขึ้น จึงได้หันไปพยักหน้าให้กับนายมัดทันที

                                      พอได้รับสัญญาณจากลูกพี่เท่านั้นเอง นักศึกษาหนุ่มร่างยักษ์รีบจัดแจงรูดเน็กไทที่คอลงพร้อมกับปลดกระดุมพับแขนเสื้อขึ้น เดินส่ายอาดๆ เข้าไปหาธีร์ธวัช

                                      ตั้งใจไว้ว่าจะขออัดสักตุ้บสองตุ้บเป็นการสั่งสอนให้ลดความโอหังลงเสียบ้าง

                                      แต่นายมัดยังไม่ทันได้ทำตามความตั้งใจ ธีร์ธวัชรีบใช้เท้าเดาะลูกบอลให้ลอยขึ้นมาจากพื้น แล้วตวัดเตะออกไปอย่างแรง

                                      ผลั๊วะ...ฟ้าววววววว!

                                      พลั่กกก!

                                      "โอ้ววว!!"

                                      แม่นเหมือนกับจับวาง บอลลูกนั้นพุ่งทะยานไปกระแทกเข้ากับใบหน้าของนายมัดอย่างจังจนผวาเสียหลักหงายหลังล้มตึงลงไปเลย

                                      "อ้าว...เฮ้ย!??"

                                      นายต่อเห็นเพื่อนล้มลงไปต่อหน้าต่อตาเช่นนั้นถึงกับตกตะลึงอ้าปากค้างอยู่ พอได้สติจึงรีบสืบเท้าเข้าไปหาธีร์ธวัชเพื่อจะแก้มือให้เพื่อน

                                      แต่บังเอิญลูกบอลกระเด็นไปตกอยู่ใกล้กับนายกวินพอดี เขาจึงเตะลูกบอลลูกนั้นส่งกลับไปให้เพื่อนทันที

                                      ผลั๊วะ!

                                      "ไอ้ธีร์...รับ!"